Σπύρος Γιαννούλης, Κέρκυρα – Πανδραμαϊκός, μια ιστορία σαν παραμύθι.

Πριν από λίγο καιρό, σε μια ανάρτηση στην σελίδα του ΠΑΝΔΡΑΜΑΙΚΟΥ ΝΟΣΤΟΥ στο fb, μπήκε μια φωτογραφία του ΠΑΝΔΡΑΜΑΪΚΟΥ του 1973. Εκεί, ο Ηλίας ο Δαυίδης, ανεγνώρισε με χαρά τον Σπύρο τον Γιαννούλη. Είναι ο Σπύρος, από την Κέρκυρα, έγραψε ο γιος του ο Κώστας ο Δαυίδης.

Kαι ήταν αυτός. Δυο μήνες μετά, βρέθηκα μαζί του, στην Κέρκυρα.

Δημοσιογραφική εμπειρία έχω, αλλά σ αυτό το τόσο συναισθηματικό κομμάτι για μένα, χάνομαι όμορφα στο παρελθόν. Ήταν το μακρινό 1971, μισό σχεδόν αιώνα πίσω. Ο Σπύρος, ποδοσφαιριστής του Πανελευσινιακού, βρέθηκε στο 519 τάγμα πεζικού, στην Δράμα. Με μεγάλη αγάπη για το ποδόσφαιρο,δεν θα μπορούσε να κλειστεί στα τείχη του στρατοπέδου. Τότε, είχε προπονητή στην Ελευσίνα, τον Παύλο τον Γρηγοριάδη, τον παλιό παικταρά  της Δόξας και του Ολυμπιακού. Στην αρχή, έκανε προπόνηση με την Δόξα. Εκεί γνώριζε και θυμάται καταπληκτικά τον Τατάμη (στο άκουσμα του πραγματικού ονόματος που ήταν Χατζηκαπετάνης, γελάει και λέει ότι οι περισσότεροι τότε είχαν παρατσούκλια). Εκεί θυμάται τον Αλεξιάδη και εκεί κάνει φίλο τον Νικηφορίδη. Και συνεχίζει, γεμάτος χαρά που του έρχονται όλα σαν όνειρο…

-Έχεις καμιά παλιά φωτογραφία της ομάδας; Φυσικά είχα, αυτήν του 1973, που κάτω δεξιά, ήταν αυτός. Αρχίζει και λέει τα ονόματα των συμπαικτών του. Γνώρισε με την μια εννέα συμπαίκτες. Και θυμόταν κιόλας λεπτομέρειες…να ο Χαλάτσης, ήλθε από τους εφήβους του ΠΑΟΚ, τότε…-Εδώ λείπει ο Νεβεσκιώτης, λέει. Όταν πηδούσε αυτός για κεφαλιά, εγώ λυπόμουν τον αντίπαλο.

Έφερε μαζί του αποκόμματα εφημερίδων. Συγκινήθηκα, όταν τον είδα να κρατάει στα χέρια του  τις αναμνήσεις από το θρυλικό 3-1 στην Δράμα με τον Ηρακλή. -Ήταν Τετάρτη, γιορτές, χιονιάς, άρχισε να λέει. -την θυμάμαι Σπύρο, αυτήν την Τετάρτη, ήμουν μαθητής στην Ε γυμνασίου, στο Αρρένων. Η καλύτερη Τετάρτη της ζωής μου -Σταμάτα ρε, λέει ο Σπύρος, θα σου πω κάτι γι αυτό. Και συνεχίζει... Εκείνη την Τετάρτη εμείς στην Δράμα, είχαμε την Πορτογαλία μας, το 2004 μας. Έτσι αισθανόμασταν, έτσι αισθάνονται όλοι οι παίκτες μιας ομάδας  που με λίγα μέσα, πολύ πάθος, αλλά πάντα πεντακάθαρα, φθάνουν σε τέτοια νίκη. Και να ήταν μόνο αυτή η νίκη. Γελάει, εσείς στην κερκίδα χαλούσατε τον κόσμο, αλλά μην νομίζεις, στα αποδυτήρια να δεις τι γίνονταν, φωνάζαμε τα συνθήματα σας, όλοι, παίκτες, προπονητής διοίκηση.

Αλλά, ας πάμε λίγο πίσω. Ήταν να πάω στην Δόξα. Η Ελευσίνα έδινε το δελτίο μου. Και έγινε και κάτι τότε που με χαροποίησε. Ήλθε προπονητής στην Δόξα ο Γρηγοριάδης. Με ήθελε ο Παύλος. Τώρα δέσαμε, σκέφθηκα. Αλλά, μην πεις ποτέ τίποτα για σίγουρο. Είχε τότε μια αντιπαλότητα η διοίκηση του  Πανελευσινιακού με κάποιους στην ομάδα, εξ αιτίας ενός αγώνος μπαράζ και μέσα σε αυτούς ήταν ο Γρηγοριάδης. Έτσι αρνήθηκαν την μεταγραφή μου στην Δόξα. Αλλά εκείνη την χρονιά, ο Πανδραμαικός έφτιαχνε ομάδα με τον Σάββα τον Τσοκαταρίδη. Κι αυτός μεγάλος παιχταράς και πολύ φιλότιμος. Μάζεψε παίκτες με μέλλον από το τοπικό. Εσείς βλέπατε 11 παίκτες στο γήπεδο, αλλά από πίσω ήταν καμιά εικοσιπενταριά. Πήγα αμέσως στον Πανδραμαικό. Προπονήσεις γερές, τακτική, πολύ δουλειά σε θέματα δεσίματος της ομάδας. Μια οικογένεια όλοι. Μου νοίκιασαν και σπίτι έξω, φρόντισαν να μου βρουν αμέσως δουλειά. Και καλή δουλειά εεε. Στο εμπορικό και βιοτεχνικό επιμελητήριο Δράμας. Εισπράκτορας, θυμάμαι, έπαιρνα το ΚΤΕΛ και έφθανα μέχρι Νευροκόπι για τις εισπράξεις. Και ήταν ένας προϊστάμενος, Στέργιος ή κάπως έτσι και το πρώτο που μου είπε είναι "ότι εισπράτεις,την άλλη μέρα το καταθέτεις στην Τράπεζα" Άλλοι καιροί, άλλοι άνθρωποι.

Θυμάμαι εκεί στο στρατόπεδο δίπλα, είχε μια ερασιτεχνική ομάδα, την Ακρόπολη -Υπάρχει ακόμη; Θυμάμαι, πολλά λέει. Και μαθαίνω ακόμη, άμα βρω άνθρωπο, μπαλαδόφατσα από εκείνα τα μέρη, ρωτώ συνέχεια. Δακρύζει ο γίγαντας, δακρύζει. -Ρε συ, πάει ο Ταντσίδης ρε, λέει. Είχε έλθει στον πεζόδρομο για την συνέντευξη, φορτωμένος αποκόμματα εφημερίδων και μια έγχρωμη φωτογραφία με τον Μιχάλη τον Ταντσιδη, μπροστά στα  αποδυτήρια του γηπέδου της Δόξας. Θα τον θυμάμαι πάντα, εκεί πίσω στην άμυνα, και τον Κυριακίδη και τον Δαυίδη και τον άλλο τον –ογλού ρε (τον Ιορδάνη τον Τσουλόγλου εννοεί. Έπαιξα αντίπαλος με μεγάλους παίκτες τότε. Στο ματς με τον Πανιώνιο, μαρκάριζα τον Χάιτα, σε άλλα ματς είχα μαρκάρει τον Παράσχο, τον Αφεντουλιδη.
Α ρε Πανδραμαϊκέ, τέτοιο κλίμα σαν του Πανδραμαίκού, πάντα είχα στις ομάδες που προπονούσα.

Είμαστε καμία ώρα στον πεζόδρομο της Ριζοσπαστών Βουλευτών, κάθε τόσο σταματούν και τον χαιρετούν με σεβασμό. Κάποια στιγμή, ένας νεαρός τριαντάρης, του δίνει το χέρι και του λέει -Κύριε Σπύρο, συγγνώμη, αλλά δεν το είδα. Διαιτητής στο τοπικό, δεν έδωσε ένα πέναλτι φωτιά. Οι άλλοι, οι δικοί του φάγανε τον κόσμο, ο Σπύρος όμως….- μην μιλήσει κανείς, φώναξε στους παίκτες. Και δεν βγήκε τσιμουδιά -δεν με νοιάζει αν το είδε ή όχι, λέει ο Σπύρος, με νοιάζει να έχω την ομάδα που να μην κρέμεται από μια φάση.

Προπονητής με όλα τα πτυχία, μέχρι Β΄ Εθνικής, με μεγάλη καριέρα στην Κέρκυρα. Και δεν είναι μικρός ο τόπος εδώ..Ένωση με 62 ενεργές ομάδες και 3 κατηγορίες τοπικού. Πριν από 6-7 χρόνια, ανέβασε την Κασσιώπη από το Β΄ τοπικό στην Β΄ Εθνική. Μεθοδικός, γνώστης της μπάλας, αλλά κυρίως νοικοκύρης. Με  δύο αγόρια 33 και 29 χρονών και ένα μικρότερο κορίτσι, παντρεμένος με την Αγγλίδα Κάρεν, και συνταξιούχος  υπάλληλος του ταμείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων, στο οποίο διορίστηκα αμέσως μετά τον Πανδραμαϊκό. Μένει στις Μπενίτσες, εκεί που ο Θεός αποφάσισε να ρίξει όλη την ομορφιά της Κέρκυρας.Φυσικά, ακόμη και τώρα, στα εξήνταέξι του, ανέλαβε την σχεδόν πεσμένη ομάδα της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Στρογγυλής Κέρκυρας. Στο  μισό πρωτάθλημα είχε 4 βαθμούς και τώρα μέσα σε λίγες εβδομάδες έφτασε τους 20. -Πως τους έφτασες εκεί ρε Σπύρο; Τον ρώτησαν από το διπλανό τραπέζι. -Μάζεψα παιδιά από την περιοχή, με όρεξη  κι ας δεν ήταν παιχταράδες. Πήρα άλλον που μάζευε ελιές, άλλον που κουβαλούσε πιτόγυρα με το μηχανάκι, τους ξηγήθηκα το και το και πήρε φόρα η ομάδα. Σωνόμαστε πια, θα βγουν και παίχτες κάποιοι τώρα. Αυτέ είναι το ποδόσφαιρο που μάθαμε εμείς, λέει περήφανα. Νοικοκυριό, μεράκι και γνώσεις .Αλλά να ξέρεις οι ομάδες φτιάχνονται και χαλάνε στα αποδυτήρια. Εκεί θέλει μυαλό ξυράφι και να προλαβαίνεις καταστάσεις. Ο  προπονητής είναι δάσκαλος, πατέρας, φίλος. Αλλά πάντα πρέπει να επιβάλλεται με τις γνώσεις του και με την δικαιοσύνη απέναντι σε όλους.

Πέρασαν δύο ώρες, ένα Κερκυραϊκό αεράκι μαζί με σταγόνες βροχής, χάλασε από ώρα τα γύρω τραπέζια. Εμείς εκεί..

-Δώσε χαιρετισμούς σε όλους, θέλω πολύ να μπορέσω μια μέρα να βρεθώ εκεί. Στα γήπεδα της Δράμας. -Αλήθεια, ότι αυτή είναι  η προβλεπόμενη πορεία μια αμάδας σαν τον Πανδραμαϊκό. Μην μαλώνετε -λέει και γελάει, γιατί θυμάται την κερκίδα μας, μην μαλώνετε με τους Δοξαίους, η Δράμα είναι μια από τις ποδοσφαιρομάνες πόλεις της Ελλάδας και την έχουμε μεγάλη ανάγκη, τώρα που οι καιροί είναι δύσκολοι για όλους.Και μεις εδώ πολεμάμε και πάντα κάνουμε κάτι.Υπάρχουν ταλέντα, μεράκι θέλει, κι αυτό υπάρχει.Αν κρατήσουμε το νήμα με τα παλιά, όπως τότε, αυτή θα είναι η γέφυρα μας για το Ελληνικό ποδόσφαιρο.

Είχα προπονητές στην Ελευσίνα, τον Παύλο τον Γρηγοριάδη, τον Δραμινό που έπαιξε και στον Ολυμπιακό, τον Τάκη τον Λουκανίδη, της Δόξας, του Παναθηναϊκού, του Άρη  και της Εθνικής Ελλάδος ίσως τον καλύτερο Έλληνα ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.Και είχα την τύχη να παίξω και να γνωρίσω τα αποδυτήρια και την διοίκηση του Πανδραμαικού, τον Σάββα τον Τσοκαταρίδη, της Δόξας και του Εθνικού Πειραιά.

Αγκαλιαζόμαστε και σφίγγουμε ο ένας τον άλλον. Σαν να γυρίσαμε πίσω μισό αιώνα, σαν να βλέπουμε τώρα το γήπεδο και την κερκίδα. Εκεί, στο παλιό της Δόξας, με το σπιτάκι και το μπαλκόνι στην σέντρα επάνω. Για όσους ξέρουν

Βάζει μπρος το μηχανάκι του, γυρίζει και με κοιτάζει. Σαν να μην θέλει να φύγει. -Γράψε, γράψε, ότι θέλεις, αλλά τελειώνοντας, γράψε  ένα σύνθημα από αυτά που φωνάζατε στην κερκίδα.. "Σας πήρε το ποτάμι, σας πήρε ο ποταμός, σας έκλεισε το σπίτι ο ΠΑΝΔΡΑΜΑΙΚΟΣ". Το τραγουδάμε μαζί…μας βλέπουν περίεργα οι  βιαστικοί διαβάτες της βροχής.

- Αυτά , δεν είναι στα YouTube. Πως να τα ξέρουν…

 ΥΓ 1.…Στο 5-4 με την Ξάνθη στο κύπελλο, χτύπησα το πέμπτο πέναλτι, το έβαλα, 5-4 ήταν. Μετά κτυπούσε το τελευταίο η Ξάνθη και κάνει ένα αεροπλανικό ο δικός μας ο παικταράς ο τερματοφύλακας, ο Μήτρου και αποκρούει. Έτρεξα πρώτος πάνω του και γίναμε κουβάρι.Δώσε σε όλους φιλιά. Όλους.Και αν βρεθεί κανένας τους στα μέρη μας, να βρεθούμε για τσίπουρα και…πέναλτι.

ΥΓ 2..Δεν χρειάζεται να τον ψάξετε πολύ, ρωτήστε την ..πρώτη πέτρα μπροστά σας, μόλις κατεβείτε από το πλοίο.Τον γνωρίζει, γιατί είναι η μοίρα του για χρόνια, αυτό το λιμάνι κι αυτά τα βαπόρια.

Σωτήρης Δημηρόπουλος, περήφανα αδέλφια.

Σε ευχαριστώ ολόψυχα Σπύρο, εγώ και οι χιλιάδες Δραμινοί του ΠΑΝΔΡΑΜΑΙΚΟΥ ΝΟΣΤΟΥ.