Γιώργος ΧΑΛΑΤΣΗΣ: "είμαι Πανδραμαϊκός ... και συνεχίζω... "

Ο Γιώργος Χαλάτσης, πρώτος από αριστερά, προπονητής του Πανδραμαϊκού, το 1983.

Ο Γιώργος ΧΑΛΑΤΣΗΣ, αγωνίστηκε στον ΠΑΝΔΡΑΜΑΪΚΟ από το 1972 έως το 1975, ενώ διατέλεσε και προπονητής του συλλόγου μας 1981-83 και 1990-92. Υπηρέτησε το ποδόσφαιρο ως αθλητής και προπονητής σε πολλούς συλλόγους και σήμερα ζει στην όμορφη Χίο, εκεί τον συνάντησε πρόσφατα, ο Σωτήρης ΔΗΜΗΡΟΠΟΥΛΟΣ, συγγραφέας και υπεύθυνος τύπου του Πανδραμαϊκού Νόστου...

Συνάντησα τον Γιώργο στην Χίο, σε ένα όμορφο παραδοσιακό καφενείο, πάνω στην γραμμή αγκαλιάς της θάλασσας και της ιστορικής ξηράς της.
Είναι το πρωί της τελευταίας Τετάρτης του φετινού καυτού Αυγούστου, και σταμάτησα εκεί, γυρνώντας από την Σμύρνη. Πέρασαν πια δέκα ώρες από την συνάντηση μας, και τα αυτιά μου βουίζουν όμορφα. Πιο πολύ πείσμα και πάθος, γνώση και αποτέλεσμα, δύσκολα να βρει κανείς στον κόσμο…
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ο Γιώργος Χαλάτσης, γεννημένος στα 1952, για πολλά χρόνια καθηγητής σωματικής αγωγής στην δευτεροβάθμια, με πολυετή παρουσία και επιμόρφωση στην Γερμανία, ο Γιώργος από τον Σταθμό Αγγίστας, σήμερα, στα 65 χρόνια, είναι ένας Δραμινός της διασποράς, για τον οποίο πρέπει να είμαστε περήφανοι.
Σήμερα, συνταξιούχος πια, είναι πιο δραστήριος από ποτέ, προσφέροντας τις γνώσεις του και την ψυχή του στην τοπική κοινωνία της Χίου. Δεν είναι τα 25 χρόνια που είναι πια συνεχώς στο νησί, η θαυμάσια οικογένειά του με την Χιώτισσα σύζυγο και οι δύο κόρες του, δεν είναι η πολύχρονη ευδόκιμη παρουσία του στο ποδόσφαιρο του ακριτικού ιστορικού νησιού … Όλα αυτά, έγιναν με ζήλο, πρόγραμμα, γνώση και το κυριότερο συνεχή επιμόρφωση και έρευνα. Αλήθεια, υπάρχουν σήμερα πολλοί συνάδελφοι του, με έξη εξάμηνα εντατικής επιμόρφωσης σε ινστιτούτα του Μονάχου;  Υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι του, με παρουσία στους αγωνιστικούς χώρους σαν ποδοσφαιριστές, σαν προπονητές, και παράλληλα , όπως είναι σήμερα, πρόεδρος ενός από τους πιο αξιόλογους συλλόγους πολιτισμού του αρχιπελάγους, του συλλόγου για την συντήρηση και ανάδειξη των ιστορικών μονοπατιών της Χίου;
Μετά από πολύχρονη έρευνα σε πηγές, μετά από χιλιάδες χιλιόμετρα στα όρη και στα λαγκάδια της Χίος, ο Γιώργος, εκείνο το ψηλό αδύνατο και ντροπαλό θα έλεγα παιδί της επιθετικής αιχμής των ιστορικών χρόνων του Πανδραμαϊκού, ο Γιώργος Χαλάτσης, είναι πια σημείο αναφοράς πολιτισμού.
Και όχι μόνο στην στενή κοινωνία της Χίος, αλλά και στην ευρύτερη Πανεπιστημιακή κοινότητα του Αιγαίου, συμμετέχοντας ενεργά, με θεωρία και κυρίως πράξη, σε συνέδρια και σε επιστημονικές ημερίδες ανάδειξης των ιστορικών μονοπατιών της Ενετικής και της Οθωμανικής περιόδου.
Αυτά, έτσι για να ξέρετε για ποιον μιλάμε. Μια απλή έρευνα, ένα γκουγκλάρισμα στο διαδίκτυο, φθάνει …
ΑΛΛΑ ΑΣ ΠΑΜΕ ΣΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ
Στον Πανδραμαϊκό, αρχίζει, με έφερε ο θείος μου ο Ψωμούδης ο Κώστας, επιμένοντας ότι εκεί θα αξιοποιηθώ. Έτσι ήταν τότε ο Πανδράμ… Ψυχή, πειθαρχία, πάθος για την νίκη, αλληλεγγύη, ναός τα αποδυτήρια... -Να σε πω ότι εμείς πανηγυρίζαμε τα γκολ και τα αποτελέσματα, σαν εσάς, τους πιτσιρικάδες στην κερκίδα. Παίζαμε πρώτα για μας, παίζαμε όλα τα ματς σαν να ήταν τα πρώτα και τα τελευταία ματς της ζωής μας. Όλη η ομάδα ήταν ένα φρούριο, όλη η ομάδα. Και δεν ήταν μόνο η ομάδα, ήταν η κερκίδα, ήταν ακόμη και ο αείμνηστος ο φωτογράφος ο Ηλίας….ήταν ακόμη και οι πέτρες, τα κυπαρίσσια πίσω από το στάδιο της Δόξας, οι λεύκες στο Εθνικό… Ότι ζούσε εκεί γύρω, όταν παίζαμε, ήταν ΠΑΝΔΡΑΜ...

Θυμάμαι, τόσα πολλά… Ας πούμε το γκολ του Πινέζα, του Νικηφορίδη, στην Δόξα, σε εκείνο το αξέχαστο 1-0. Θυμάμαι τον Ηλία τον φωτογράφο, να μπολονζάρει, έτρεχε ο καημένος σαν επόπτης από το κέντρο να προλάβει την επίθεση του Πανδραμαϊκού και τον θυμάμαι να πέφτει κάτω σχεδόν στο κόρνερ, στην σημαία, για να πάρει εκείνη την ιστορική φωτογραφία.
- Και εγώ Γιώργο, θυμάμαι από απέναντι, εκείνο το ατέλειωτο αγκάλιασμα της μπάλας με τα δίχτυα, έδυε ο ήλιος, έλαμπαν τα πάντα, ήταν σαν να φώναζε ο ήλιος… Ναι Πινέζα, ναι, μπορείς…
- Θυμάμαι ένα ματς με την Καστοριά, που έληξε 2-0 και είχα βάλει και τα δυο γκολ με κεφαλιές…
Θυμάμαι, ένα ματς στην Βέροια, που από τα πρώτα δέκα λεπτά παίζαμε με εννέα παίκτες, χάσαμε 4-0, γιατί έπρεπε, λέει να χάσουμε… Αυτές οι αποβολές όμως, ήταν τα διδακτορικά μας πτυχία, τα πείσματα μας, η μετέπειτα λεβεντιά μας. Όταν στριμώχνομαι στην ζωή μου,για πολλά χρόνια μετά, μέχρι σήμερα, σφίγγω τα δόντια μου και θυμάμαι αυτές τις αδικίες…. Εεεε, λέω, είμαι Δραμινός ρε, είμαι Πανδραμαϊκός… και συνεχίζω.

Το ποδόσφαιρο είναι πολλά μαζί, αλλά ταυτόχρονα ένα… Ψυχολογία.. Όταν ήμουν προπονητής στον Βαρβασιακό —μια ομάδα Χιώτικη που ακούστηκε καλά τότε- είχα παίκτες και από την Δράμα, Πόντιους που τους έφερα εγώ. Θυμόμουν στο Μόναχο, όταν ήμουν εκεί, μεγάλους Γερμανούς προπονητές να βάζουν κλασσική μουσική στα αποδυτήρια, πριν τον αγώνα… Εγώ λοιπόν,τους έβαζα …κεμεντζέ, τους έβαζα πυρρίχιο. Θυμάμαι έναν αγώνα στην Κάλυμνο, να παίζονται κατηγορίες και τον προπονητή των αντιπάλων να με παρακαλάει …Μπα, τίποτα , ποτέ... Ακόμη και αν ήθελα, αν ψηνόμουν, ποιος θα έπειθε τον Πόντιο από το Καράτσαλι που παίζει μια κατηγορία στην Κάλυμνο, να ξεχάσει την λύρα που άκουγε στα αποδυτήρια, δυο ώρες πριν τον αγώνα…..Κι αυτά τα έμαθα, τα είδα στο Μόναχο, στην FC PONTOS και στην Δόξα Μονάχου, που αυτοί στην πλειοψηφία τους ήταν από την Πετρούσα, αλλά η κερκίδα ήταν Ποντιακά και φτιάχνονταν όλοι πριν το ματς με κεμεντζέ, λύρα.
Θυμάμαι τα πάντα.. Άλλη φορά θα μιλάμε ώρες γι αυτά.. Θα σταθώ όμως στον Τάκη, στον Τάκη τον Δισλή, λέει συγκινημένος. Ήταν η αξέχαστη σεζόν 1973-1974, παίζαμε στην Κοζάνη. Πήγαμε με το πούλμαν και τον πήραμε από το σπίτι του. Μόλις είχε χάσει και κηδέψει ένα πολύ οικείο πρόσωπο του. Πήγαμε Κοζάνη αυθημερόν. Αυτοί μας πίεζαν συνεχεία, εμείς είχαμε πολλές ελλείψεις, σκυλιάσαμε μέσα στο γήπεδο, δεν χάσαμε, φέραμε 0-0. Στην λήξη τρέξαμε κλαίγοντας και τον αγκαλιάσαμε.  Στην κερκίδα οι Κοζανίτες μας ειρωνεύονταν που πανηγυρίζαμε την ισοπαλία. Που να ήξεραν τι είχε γίνει.
Ο Τάκης ο Δισλής… Μέναμε συνέχεια στο ίδιο δωμάτιο στις αποστολές… Όπως και με τον αξέχαστο Ταντσίδη…Ψυχάρα! Με την Δόξα, σε όλα τα ματς, μας παρακαλούσε συνεχεία στα αποδυτήρια, ρε σεις, έλεγε, ένα θέλω ρε, μόλις πάρετε μπάλα, σε μένα ρε, τα άλλα αφήστε τα. Έπαιρνε το ματς μόνος του. Θυμάμαι στο Εθνικό, τους έβαλε γκολ από την σέντρα, αρχή - αρχή και χρειάστηκαν πολλά μαγικά για να ισοφαρίσουν.
Ήταν εννέα το πρωί όταν βρεθήκαμε, και πήγε μεσημέρι. Εκεί ο Χαλάτσης, εκεί, κτυπούσε το τηλέφωνο, τον χαιρετούσαν όλοι με σεβασμό, αυτός όμως εκεί, προσηλωμένος στην συζήτηση.
- Για μένα τώρα Σωτήρη, είσαι η Δράμα, είσαι η ζωή μου, είσαι το μπακάλικο του αξέχαστου πάτερα μου στον Σιδηροδρομικό σταθμό Αγγίστας. Είσαι η κερκίδα που έκλαιγε και ούρλιαζε, είσαι στο "προποτζίδικο" του Κατσανίδη, απ έξω, την μέρα εκείνη, την Κυριακή, που έβγαλε ένα χαρτί…. Αναγέννηση Γιαννιτσών - Πανδραμαϊκός 0-1. Ναι, Γιώργο, είμαστε, είναι και θα είναι όλοι τους εκεί, όπου και να βρίσκονται, όλοι τους…ΠΑΝΔΡΑΜΑΙΚΟΙ.
Γιατί ο Πανδραμαϊκός, πρώτα απ όλα σήμαινε και σημαίνει, πίστη, προσπάθεια, πάθος, γιορτή.
Και κλείνει λέγοντας… Αθάνατος ο Δισλής, ο Ταντσίδης, ο Τσουλόγλου… Οι άνθρωποι φεύγουν, η ύλη χάνεται, η ψυχή όμως, τα χούγια τους, τα πρέπει τους μένουν. Έτσι και μεις, όπως και οι γονείς μας, αυτά θα αφήσουμε…Και γράψεεεεεεεεεεεεε...
Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ
Ναι, γράψε, η λύση είναι μια, και και μοναδική, η Δράμα έβγαζε και βγάζει παίκτες, βρείτε μικρά παιδιά, εφήβους, ψάξτε τους, μιλήστε τους, βοηθήστε τους...
Είναι ίδιος, όπως σαράντα χρόνια πριν, ψήλος, αθλητικός, με βλέμμα που δεν σηκώνει αντιρρήσεις… Και γιατί άλλωστε….
"Σας πήρε τα ποτάμι, σας πήρε ο ποταμός, σας έκλεισε το σπίτι, ο Πανδραμαϊκός"…

Ο Γιώργος Χαλάτσης στο Λιμάνι της Χίου, το 2016

Το τραγουδάμε μαζί, εκεί σε ένα από τα πιο ιστορικά λιμάνια του Αιγαίου, 4-5 μίλια από τις ακτές της Ιωνίας…. Μας κοιτούν, οι περισσότεροι είναι Τούρκοι τουρίστες, άλλαξαν οι καιροί, πια.

ΥΓ: Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον κ. Ξενάκη Νίκο από τα Μεστά της Χίου για την βοήθειά του και τις φωτογραφίες.