48 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΝΔΡΑΜΑΪΚΟΣ - Η κατάθεση ψυχής του Σωτήρη Δημηρόπουλου.

Γενέθλια ΠΑΝΔΡΑΜΑΪΚΟΥ 

5 Οκτωβρίου 1969... Τα μαθήματα στο γυμνάσιο ξεκινούσαν την 1η Οκτωβρίου τότε, ήμασταν μαθητές της Β΄ Γυμνασίου του Αρρένων, εγώ, ο Μανωλόπουλος, ο Ανέστης ο Σαμούτης, και λίγοι ακόμη, μετέπειτα Πανδραμαϊκοί. Στην Γ΄ Γυμνασίου, ήταν ο Στάθης, ο "Μπόμπος"... Τότε, ίσως να μην τον ξέραμε σαν έγγραφο Πρωτοδικείου τον Πανδραμ, ξέραμε όμως την Ελπίδα, μ' αυτήν είχαμε μεγαλώσει. Σαν κάτι χαμένο, σαν μια χαμένη πατρίδα ίσως, γιατί την δεκαετία του 1960, είχε πάρει τον κατήφορο, το θρυλικό Δραμινό ποδόσφαιρο.

Πέρασε εκείνος ο χειμώνας, και πες πες αναμεταξύ μας, δώσε και η νοσταλγία του παλιού, δώσε και η μαγεία κάποιων γειτόνων Ελπιδαίων, με έκανε Πανδραμαικό. Ήταν ο θείος μου ο Λευτεράκης στον Σ.Σταθμό, τα αδέλφια Μαργαρίτης και Ντίνος Μαργαριτόπουλος, στο τελευταίο σπίτι των 40 Εκκλησιών προς την Καβάλα, που έγειραν την πλάστιγγα και φυσικά, παιδιά που έβραζε το αίμα μας, δεκατετράχρονοι και δεκαπεντάχρονοι, με τον "Μπόμπο" μπροστά, κάναμε την πρώτη κερκίδα.

Μπούγιο ασύμμετρα ανάλογο με τον αριθμό, συνθήματα, τσαμπουκάς που γοήτευε τους τότε εβδομηντάρηδες, και ψυχή, ψυχή τεράστια. Και αλληλεγγύη ανάμεσά μας.

Τότε, ήμασταν οι γραφικοί του Αρρένων, αλλά πάντα κύριοι στα μαθήματα, πότε δεν δίναμε δικαίωμα να μας κατηγορήσουν. Ο Πανδραμαϊκός ήταν σχολείο για μας. Γνωρίζαμε από κοντά όλο σχεδόν το συμβούλιο, μας έβλεπαν σαν παιδιά τους. Κι άμα αρχίσαμε να πηγαίνουμε στα εκτός έδρας, τις πιο πολλές φορές με το πούλμαν της ομάδας -που λεφτά για τέτοια τότε- μας μοίραζαν και μας ένα σάντουιτς, όπως στους παίκτες. Ναι, να πηγαίνεις στην Λάρισα, να παίρνεις αποτέλεσμα και να έχεις φύγει το πρωί από την Δράμα και να γυρνάς το βράδυ, με ένα σάντουιτς, όλοι, παίχτες, οπαδοί, προπονητής, διοίκηση.

Αυτός ήταν ο Πανδραμ.....

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ένα ματς στην Γουμένισσα Κιλκίς, ήμουν φοιτητής πια στην Θεσσαλονίκη, και βγήκαμε σε μια διασταύρωση έξω από την πόλη και μας πήρε το πούλμαν της ομάδας. Βάζει μια γκολάρα ο Μάκης ο Σεραφείμ και στο ημίχρονο κερδίσαμε 1-0. Έρχονται 5-6 μπρατσωμένοι να μας ...δείρουν, ήμασταν σε ένα πέταλο και από πίσω ήταν η σκοπιά ενός στρατοπέδου. Πίσω δεν μπορούσαμε να πάμε και μπροστά με τίποτα. Οπότε, πηδάει τα σύρματα ο σκοπός με το Μ1 και την ξιφολόγχη και μπαίνει ανάμεσα σε μας και τα θηρία. -Πίσω ρε κουφάλες, πίσω...Φώναξε με το όπλο και την ξιφολόγχη εφ' όπλου....

Αυτοί εξαφανίστηκαν αμέσως...Μας πήγε ο αθεόφοβος από τα σύρματα...στο ΚΨΜ και μας κέρασε για το ημίχρονο. Ήταν η μάνα του, από την Τσατάλτζα ρε, την Χωριστή, μ΄ αυτό το γάλα μεγάλωσε...

Και μεις μ΄ αυτό το γάλα μεγαλώσαμε ρε, το γάλα του  Πανδραμαϊκού.

...Κάθε φορά που θυμάμαι την γεύση του, κλαίω ρε, κλαίω. Μπορεί να με πείτε χαζό, τρελό, αλλά ποτέ αχάριστο.

Αυτό το γάλα του Πανδραμαϊκού, με έκανε άνθρωπο, μας έκανε να μην υπολογίζουμε τους πολλούς, τους κραταιούς

Χρόνια πολλά Πανδραμαϊκέ, εμείς μπορεί να φύγουμε, αλλά εσύ θα μείνεις.

Χωρίς ΕΝΦΙΑ, αυτή θα είναι και η πραγματική κληρονομιά στα παιδιά μας. Η παράδοση, το χούι, η αγάπη για τα νερά, τα βουνά, το χώμα που μας ανέθρεψε. Αυτήν την αγάπη παραλάβαμε πριν από 48 χρόνια από τους παλιούς, αυτήν την αγάπη θα σας παραδώσουμε.

Και η αγάπη αυτή δεν νοθεύεται με άδικες διαιτησίες, με μέτριους παράγοντες, με λάθη επί λαθών. Ο Πανδραμαϊκός, είναι πολύ πιο ψηλά από όλα αυτά. Αλλά να ξέρετε ότι για ότι σήμερα υπάρχει, η ευθύνη τελικά δεν είναι των άλλων, είναι δική μας. Ο Πανδραμαϊκός είναι πολλά, σημαντικά και δεν αρμόζει να λέμε φταίνε οι άλλοι. Εμείς φταίμε !

                                                            Σωτήρης Δημηρόπουλος,  ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !